Μνημες

Σημερα ειναι μια μερα που μου φερνει στο μυαλο μνημες απο τα παιδικα μου χρόνια...
13 του Νοεμβρη,τ 'Αγιαννη του νηστευτη και στο χωριουδακι που ταν το πατρικο της μανας γιορταζαμε στο ξωκλεισι που χε τ'ονομα του καθε χρονο τετοια μερα με ευλαβεια (νηστεια που αρμοζει στην ημερα,αρτοι,παπαδαρια ,και μεχρι μια ηλικια και Θ.Κοινωνια...)
Ωραια χρονια!ανεμελα με μια αθωοτητα που μοιαζει να χει μεινει εκει κολλημενη και γω να ξεμακραινω καθε μερα κ περισσοτερο.Οσο και αν το παιδι που κρυβω μεσα μου με κυνηγα με ενα φυσοκάλαμο και με προσκαλει για μπαλα στην αλάνα,οσο και αν ολες αυτες οι μνημες παραμενουν αναλοιωτες και νοσταλγικες...μεγαλωνουμε (..κατι ειπα τωρα!)
Υπαρχει ομως κατι που με παρηγορει,που μου δειχνει με τα χρονια εμπρακτα αυτο που μας μαθαινανε για παραδοσεις,ριζες και τα λοιπα: σηκωθηκα σημερα εκανα το σταυρο μου,ηπια το καφε χωρις γαλα (νηστεια λεμε εε?) διηγηθηκα στον μικρο το πανηγυρικο της μερας και ενιωσα συνεχιστης ολων αυτων των ωραιων ,αγνων πραγματων που μας εμαθαν ο παππους με τη γιαγια που τοτε τ ακουγαμε επιδερμικα και σα παραμυθι ( τωρα συνειδοτοποιω την αξια τους) :Πως και για τετοια απλα μα σημαντικα αξιζει να ζεις...